பாதஎரிச்சல் காரணமாக 10-மார்ச்-2024 அன்று நிறுத்தப்பட்ட மிதிவண்டி பயணத்தை 2025இல் துவங்கலாம் என்ற சிந்தனை கடந்த ஒன்றரை மாதங்களாக மனதில் இருந்தது. அலுவலகத்தில் நிறைய பேர் எதோ நோயாளியை விசாரிப்பது போல மிதிவண்டி ஓட்டுவதில்லையா? உடல்எடை கூடியது போல இருக்கிறதே? என்னவாயிற்று? ஏதாயிற்று? என்று தொடர்ந்து பேசியதால் எனக்கு ஏதோ பித்து பிடித்தது போல இருந்தேன். சரி 1-சனவரி-2025 இதற்கு ஒரு முடிவு கட்டிவிடுவோம் என்று நினைத்தேன். எப்படியாவது ஒரு 50கிமீ தூரம் மிதிவண்டியில் பயணித்துவிடுவோம் என்ற எண்ணம் மேலோங்கியது.
என்னுடைய அலுவலகத்தில் என்னை போலவே தூரப்பயணம் மேற்கொள்ளும் நண்பர், ஐயா நாம் இருவரும் ஓட்டலாமா என்று கேட்டார். சரி அவரோடு இதை பற்றி பேசும் பொழுது, நானும் வருகிறேன், என்னையும் அழைத்து செல்லுங்கள் என்று மேலும் ஒருவர் இணைந்துகொண்டார். என்னிடம் கடந்த சில ஆண்டுகளாக மிதிவண்டி பயணங்களை பற்றி ஆர்வமாக கேட்ட நபர்களை எல்லாம் ஒரே குழுவாக அலுவலக அரட்டை செயலியில் இணைத்து, எத்தனை பேர் சனவரி-1 மிதிவண்டி ஓட்ட தயாராக இருக்கிறார்கள் என்று ஒரு வாக்கெடுப்பு நடத்தினேன். வெறும் 4 நபர்கள் தான் தயாராக இருந்தார்கள். எத்தனை பேர் இருந்தால் என்ன, நாம் ஓட்ட முடிவெடுத்துவிட்டோம், ஒட்டிவிடுவோம் என்று நான் முடிவெடுத்துவிட்டேன்.
டிசம்பர்31 அன்று என் அணியில் பணிபுரியும் நபர்கள் 3 பேர், எங்களிடம் மிதிவண்டி இல்லை, ஆனால் நாங்களும் பங்குபெற விரும்புகிறோம் என்று கூறினார். சரி, வாருங்கள் என்று அவர்களை பெருங்குடியில் probikers என்ற பெயரில் இயங்கும் மிதிவண்டி விற்பனை மற்றும் பழுது பார்க்கும் கடைக்கு அழைத்து சென்று வாடகைக்கு 3 மிதிவண்டிகள் வாங்கிக்கொடுத்தேன். பிறகு அனைவரையும் நாளை சந்திக்கிறேன் என்று வீட்டிற்கு வந்துவிட்டேன். என்னுடைய மிதிவண்டியை துடைத்துவிட்டு, முன் மற்றும் பின் விளக்குகளை பொருத்திவிட்டு, காலை பயணத்திற்கு தயாரானேன்.
சனவரி-1 காலை 4 மணிக்கு எழும்பி, குளித்துவிட்டேன். மிதிவண்டியை எடுத்தேன், காலை 6 மணிக்கு தான் துரைப்பாக்கத்தில் இருக்க வேண்டும். போதிய நேரம் இருந்ததால், தாம்பரம், பல்லாவரம் வழியாக மீனம்பாக்கம் தாண்டி, அதிகாரிகள் பயிற்சி பயிலகம் அருகே திரும்பி வேளச்சேரி வழியாக துரைப்பாக்கம் சென்றேன். எனக்கு முன் அங்கு பார்த்தசாரதி, கீர்த்தனா, அரவிந்தன், மகேந்திரன் மற்றும் சபரி காத்திருந்தனர்.நேரம் கடத்தாமல் அங்கிருந்து சோழிங்கநல்லூர் நோக்கி புறப்பட்டோம். நான் கடைசியாக சென்று கொண்டிருந்தேன், கீர்த்தனாவின் மிதிவண்டி சங்கிலி பிரண்டுவிட்டது. அதை சரி செய்துவிட்டு, மேலும் தொடர்ந்தோம்.
சோழிங்கநல்லூர் கடந்து கிழக்கு கடற்கரை சாலைக்கு சென்ற பிறகு, அவர்களிடம், நாம் இதுவரை 10கிமீ வந்துள்ளோம், இப்பொழுது திரும்பி சென்றால் நீங்கள் 20கிமீ பயணித்ததாக இருக்கும். சரியா என்றேன். அவர்கள் வேண்டாம், நாம் மேலும் தொடர்வோம், பிறகு பார்க்கொள்வோம் என்று உறுதியாக சொன்னார்கள். சரி ஆர்வமாக இருப்பவர்களுக்கு எதற்கு முட்டுக்கட்டை போடுவது என்று கருதி பயணத்தை மீண்டும் கி.க.சாவில் தொடர்ந்தோம். உத்தண்டி சுங்கச்சாவடி வந்தது. அருகாமையில் இருக்கும் ஜூஹூ கடற்கரைக்கு சென்று திரும்புவோமா அல்லது முட்டுக்காடு போகலாமா என்ற கேள்வியை எழுப்பினேன்.முட்டுக்காடு வரை செல்வோம் என்று அடம் பிடித்தனர். சரி முட்டுக்காடு செல்வோம் என்று பயணத்தை துவக்கினோம்.
பிறகு, ஒவ்வொருவரும் எவ்வளவு தூரம் ஒட்டினோம் என்று அலாவும் பொழுது அவர்கள் அனைவரும் கிட்டத்தட்ட 50கிமீ முடிக்கவிருக்கிறார்கள் என்று தெரிந்தது. எனக்கு பெரும் மகிழ்ச்சி. அனைவரும் பள்ளி பருவத்திற்கு பிறகு (கிட்டத்தட்ட 10-15 ஆண்டுகள் கழித்து) இப்பொழுது தான் ஓட்டுகிறார்கள். முதல் முறையே 50கிமீ என்பது சாதாரண விடயம் இல்லை. அப்பொழுது என்னுடைய தூரத்தை பார்க்கும் பொழுது 80கிமீ முடித்திருந்தேன். வீட்டிற்கு சென்றால் 92கிமீ வரும் என்று கூறினேன். அப்பொழுது தயவு செய்து 100கிமீ முடியுங்கள் என்றார்கள். முயற்சிக்கிறேன் என்று தெரிவித்து அவர்களிடம் இருந்து விடைபெற்றேன். வீட்டிற்கு செல்லும் வழியில் மேலும் சில நிமிடங்கள் பயணித்து 100கிமீ தூரம் முடித்தேன்.
இந்த ஆண்டு 100கிமீ தூரம் கடந்தது மிக்க மகிழ்ச்சி. இந்த பயணத்தை நண்பர்களோடு பகிர்வது பெரும் இன்பம்.
நன்றி
